Meeslepende en dramatisch sterke vertolking van Händel’s Messiah
Jeanette Vergouwen-de Caluwe
BachPlus pakte voor het eerste concert in 2025 uit met een werk waarin alle emoties een plaats krijgen, van uitbundige vreugde via lijden en verdriet naar hoop en vreugde.
Zondag 19 januari werd de koude buiten even vergeten door de warmte van de muziek.
Händel zou in zijn handen hebben gewreven, het publiek genoot zichtbaar van zijn Messiah.
Ik heb dit oratorium al vele malen live gehoord. Uitvoeringen door liefhebbers en uitvoeringen door professionals onder leiding van grote namen. Maar ik was, en ben nog steeds, onder de indruk van de vertolking van BachPlus onder leiding van dirigent/organist Bart Naessens.
Deze uitvoering overtuigde ten volle. De balans in het koor en orkest was bijna perfect en de vier solisten (Ilse Eerens/sopraan, Katie Bray/alt, Anders Dahlin/tenor en Matthew Brooks/bas) waren de ideale vertolkers van deze toch niet echt gemakkelijke muziek.
Händel vergde (vooral van de sopranen) een bijna onmogelijke techniek. BachPlus slaagde erin om deze moeilijke partijen met verve te vertolken en deed er zelfs een plusje bij door ook nog eens geweldig te fraseren. De wijze waarop de klanken teruggebracht werden naar een zacht vloeiend diminuendo en dan weer konden uitbloeien naar stralende crescendo’s was fenomenaal.
De bezielende leiding van Bart Naessens en de passie voor muziek waren voelbaar. Het was een vertolking waarbij je alle veranderende gemoedstoestanden onderging via de uitvoerenden. Zelden hoorde ik zo’n dramatisch geladen uitvoering. In de recitatieven werd de inhoud met spanning verteld en in de aria’s kwamen alle gemoedstoestanden menselijk over. Dat gebeurde niet alleen door een mooie individuele vocale invulling van de teksten, maar ook via lichaamstaal.
Alles klopte: de dictie, de uitstraling, de overdracht en het enthousiast musiceren van de vertolkers en u snapt dat het een gedenkwaardig concert was.
Het was een product dat door alle uitvoerende samen werd gemaakt, daarom ga ik niet in detail iets belichten. Wel wil ik enkele verbluffend mooie momenten aanhalen.
De opbouw van de spanning van het werk was mooi, mede door de goed gebrachte recitatieven, zowel secco als accompagnato. De afwisseling tussen de langzame delen en de snelle contrasterende delen in de aria’s kregen een bijzonder mooie invulling, de tempi waren snel en de vocale inkleuring door de solisten in de aria’s was bijzonder en vooral menselijk, emotioneel en doorvoeld. Ook de kleine versieringen mochten er zijn. Belangrijke woorden werden steeds extra muzikaal onderstreept.
Het Hallelujah koor had veel potentie, het klonk beheerst en blij en werd spits en correct gebracht, maar ik was nog meer onder de indruk van het adembenemende begin van het koor ‘Since by man came death’ en de overweldigende fuga (Amen) in het slotkoor.
Aardenburg heeft een benijdenswaardige traditie opgebouwd met de jaarlijks terugkerende uitvoering van de Matthäus Passion van Bach. Het zou geweldig zijn als er een tweede traditie aan toegevoegd zou worden: een jaarlijkse uitvoering van de Messiah van Händel, een beter Nieuwjaarsconcert kan ik me niet wensen. En ik ben ervan overtuigd dat heel wat aanwezigen het met me eens zijn.