Homogene en ingetogen vertolking Matthäus Passion
Door Jeanette Vergouwen
De Matthäus Passion van Bach blijft boeien. Het is een magistraal werk waarin je als luisteraar steeds nieuwe dingen ontdekt. Als de Nederlandse Bachvereniging de uitvoering verzorgd, is ook variatie verzekerd. Met telkens een andere gastdirigent krijgt het publiek steeds een andere visie te horen. De Japanner Masaaki Suzuki kiest voor een serene vertolking en gaat volledig uit van de tekst. Hij heeft gestudeerd bij Ton Koopman en dat is te merken. Zijn dirigeerstijl is echter niet frenetiek, Suzuki straalt eerder rust uit. Toch geeft hij elke nuance, tempoverandering en wisseling van dramatiek aan.
De eerste opvallende keuze van de dirigent is het vervangen van het jongenskoor door twee hoge solostemmen. Daardoor klinken deze partijen helder en duidelijk, maar missen de onbevangenheid van jongensstemmen. De tweede speciale keuze van Suzuuki is de solisten te laten meezingen met de koren. Volgend jaar gaat Jos van Veldhoven nog een stap verder en zullen de acht solisten de aria’s zingen en de twee koren aanvullen. Dat wordt dus een hele intieme vertolking.
Gerd Türk brengt de evangelietekst met passie en een behoorlijke dosis dramatiek. Peter Kooij zet een overtuigende vertolking van de Christus neer. Hij bezit een mooi timbre en zingt zijn partij, net als de evangelist, in een vlot tempo en met oog voor een gedoseerde afwisseling van piano en forte. Sopraan Nonoshita bezit een heldere, doch kleine stem. Daardoor is de draagwijdte kleiner en ben ik bang dat de mensen achter in de kerk niet alles hebben kunnen horen. Dat geldt, denk ik overigens ook voor sommige passages van de evangelist. Omdat dirigent Suzuuki zijn instrumentalisten steeds dwingt om genuanceerd te musiceren, komen de soli toch prachtig uit de verf. De obligate partijen worden met verve en kundigheid vertolkt en een compliment voor de gambiste Mieneke van der Velden en voor de fluitisten en de hoboïsten is zeker terecht. Ook de eerste violisten: Sayuri Yamagata en Lidewij van der Voort overtuigen in hun solo. De basso continuo wordt knap ingevuld met een werkelijk fenomenaal spelende Leo van Doeselaar (orgel).
In de solistencast zit eigenlijk geen zwakke schakel, op een enkele uitschieter na, worden de aria’s met veel gevoel en technisch gaaf vertolkt. Stephan MacLeod is een all-round musicus. Hij geeft kleur aan de kleine rollen en zingt met een warme basstem de aria’s, inclusief enkele versieringen. Heel bijzonder is het optreden van Contra tenor Robin Blaze. Wat een stem, zo soepel, blank en krachtig! Zijn vertolkingen gaan tot op het bot. Het duet met de sopraan, het flitsende koor en het uitgebalanceerde slotkoor van deel I vormen samen een hoogtepunt van deze uitvoering, waarin het tempo aan de snelle kant ligt. De verschillen tussen de volkskoren en de koralen zijn niet echt groot. Alles klinkt fijn en ingetogen. Iets meer contrast zou de dynamiek nog beter doen uitkomen.
Matthäus Passion
Van J.S. Bach. Gehoord zaterdag19 maart in de Sint Baafskerk in Aardenburg. Koor en Orkest van De Nederlandse Bachvereniging, Peter Kooij (bas/Christus), Gerd Türk (tenor/evangelist), Yukari Nonoshita, (sopraan). Robin Blaze (contratenor), Makoto Sakurada (tenor) en Stephan MacLeod (bas) o.l.v. Masaaki Suzuki. Nog te horen 22/3 in Tilburg en 23 t/m 26/3 in Naarden.
