Polyfoon verzorgde een afwisselend en interessant kerstconcert
Jeanette Vergouwen-de Caluwe
Het koor Polyfoon heeft onder leiding van Lieven Deroo zondag 15 december 2024 in de Sint Baafs in Aardenburg een interessant optreden verzorgd. Met het concert O Nata Lux werden de donkere dagen voor Kerst aangenamer, de liederen zorgden voor een fijn en warm gevoel.
Het Licht werd echt uit het Licht geboren.
Ik vind het echt knap hoe deze musici in hun programma op een overtuigende wijze de hedendaagse muziek afwisselen met de ‘oudere’ muziek. De vocale composities rond de advent en het kerstgebeuren door de eeuwen heen vanaf de renaissance tot en met het nu.
Een tweede compliment wil ik geven voor de uitgekiende steeds wisselende opstelling van de stemgroepen. Niet de gebruikelijke indeling van de sopranen, alten, tenoren en bassen keurig naast elkaar, maar steeds een andere opstelling, zodat de kleuren van de stemmen elke keer uit een andere hoek komen. Deze veelkleurige koorklank vulde de ruimte. Het was een soort warme deken die over de kilte van de huidige onzekere tijd werd gelegd.
Voor een koor is het heel belangrijk dat er een mooi evenwicht is tussen de stemgroepen. Ook het gebruik van frasering en dynamiek zijn een middel om de kwaliteit van het koor te verhogen. Onder leiding van Lieven Deroo is daar heel duidelijk aan gewerkt. Hoe helder klonk niet het woord Radiant (stralend) in de 20ste eeuwse compositie van MacMillan en hoe verstild eindigde dit lied met een steeds zachter herhaald Amen.
Het is fijn om dezelfde tekst O Nata Lux te kunnen vergelijken in een andere stijl. Het vijfstemmige lied van Tallis uit de 16de eeuw was totaal anders dan de 20ste eeuwse versie van Lauridsen. Gewoon interessant en boeiend.
Ik hecht enorm aan de eenheid van een stemgroep en ik heb bewondering voor de koren die ook in volume diezelfde homogeniteit bezitten. Polyfoon heeft een mooie homogene koorklank, op een enkele iets te sterke invulling na. Een klein verbeterpuntje voor de toekomst dus.
Heel mooi klonk het slotwoord pacem (langzaam en diminuendo) in het Agnus Dei van Schronen uit 1965 maar echt omvergeblazen werd ik door The Deer’s Cry van Pärt. Die eindeloze herhalingen die telkens net iets anders waren en die soort cantus firmus lijn door de hogere stemmen. Zo intens, doorvoeld en goed uitgevoerd.
De kleine en iets grotere soli werden door de eigen koorleden mooi verzorgd en het koor overtuigde regelmatig met het gebruik van een rallentando en een diminuendo aan het einde van de gezangen.
Speciaal was ook het Magnificat van Praetorius waarin parlando frasen werden afgewisseld met helder gezongen delen. Heel duidelijk gecomponeerd op de sprekende tekst, hoe vernietigend klonk het dispersit en hoe mooi het verstilde humiles.
Het bekende lied Es ist ein Ros entsprungen werd in een speciale setting (Sandström) gebracht met dubbelkoor en vier solisten. Na het adembenemende achtstemmige Alleluja van Pärt klonk The little drummer van Mc Carthy fris en ritmisch met die heerlijke imitatie van slagwerkklanken door de mannenstemmen. Het Stille Nacht van Willocks was een mooie afsluiting en de twee toegiften zorgden voor een meer dan vrolijke stemming. Laat het Licht en Kerst maar komen.