Albast voor het programma zilver
door Jeanette Vergouwen
Het aantal jaren dat een echtpaar getrouwd is, wordt bekroond met zilver, goud en diamant. Het duo Bart Naessens en Amaryllis Dieltiens geeft aan het kunstlied zelfs de bekroning platina. Welnu dan durf ik voor de uitvoering van het Liedrecital Zilver dat door Capriola di Gioia zaterdag 22 juli in de Sint Baafskerk in Aardenburg werd verzorgd nog een treetje hoger te gaan: albast.
Het liedrecital is een van de moeilijkste muzikale uitvoeringen. De vocalist draagt het instrument in zijn eigen lichaam. Een instrument dat gevoelig is voor vele omstandigheden, niet alleen materieel, maar ook emotioneel. De menselijke stem is extra gevoelig, dus moet dagelijks onderhouden worden. De techniek moet goed zijn en de interpretatie liefst persoonlijk en in de geest van de tekst en componist. Wel sta je er als vocalist bijna nooit alleen voor, dus moet er ook nog een eens een perfecte samenwerking zijn met de begeleider.
Moet ik het nog verder uitleggen waarom ik dit duo albast geef? De warmte van de samenwerking straalde van deze twee af. Voor ons als toehoorders, was het verrassend om Bart Naessens eens niet als dirigent, klavecinist of organist aan het werk te zien, maar als pianist. Dat hij een goed begeleider is, wisten we al lang. Maar de soepelheid en geweldige ondersteuning en stimulans die hij als pianist tentoonstelde, was prachtig, zelfs met een vleugel die geen echt mooie discant (hoge register) bezat.
Amaryllis Dieltiens bezit een mooie soepele stem zowel in de hoge tonen als in het lagere register, ze overtuigde bovendien door de warme kleuring en de loepzuivere zacht gezongen hoge tonen.
Het programma was vakkundig en goed samengesteld, een combinatie van liederen van Vlaamse en Franse componisten en daarna een cocktail van opera-aria’s. Met als overgang tussen de blokken toepasselijke pianosolo’s.
Hoe heerlijk kabbelde de pianobegeleiding in het lied Hoe schoon de morgendauw van Mortelman (tekst Gezelle) en hoe stralend klonk de zanglijn. In het lied Zilver demonstreerde de sopraan dat ze beschikt over een grote tessituur. De verstilling en tederheid kwam over in de liederen van Mortelmans en Lode Dieltiens.
De Arabesque van Debussy, een beeldende impressie, werd transparant en licht vertolkt en kwam over als een verkwikkende douche van klanken. Deze pianosolo was een geschikte overgang naar de Franse Mélodies.
De Fransen noemen het kunstlied geen chanson maar een mélodie. Terecht. De lichtval op de glittertjes in de bordeauxrode jurk van de sopraan, zorgde voor een sprankeling, precies zoals de mooie tonen van de mélodies zowel in zang- als pianopartij. De nostalgie, de emotie, het verlangen en de droefheid die de (literair verantwoorde) teksten van de Franse liederen inhouden, kwamen rechtstreeks binnen. Chanson Triste van Duparc was één grote golf van spanning en troost, Après un rêve van Fauré werd liefdevol gebracht en onderstreepte de liefde en het gemis ernaar.
De Nocturne 2 (opus 9) van Chopin is een bekend romantisch werk, het werd door Bart Naessens heel persoonlijk ingevuld. Zijn interpretatie klonk indringend en de speciale klemtonen en iets verlengde tonen zorgden voor een diepere intieme sfeer.
De (mini) opera-aria’s gaven de musici de kans om eens echt uit te pakken. De smeekbede
O mio babbino caro van Puccini en de ondeugende aria uit La Bohème vormden een mooie overgang naar de vol emotie gezongen Oh quante volte (Bellini) met loepzuivere hoge tonen en prachtige glissando’s en de aria van Juliette Je veux vivre van Gounod. Gewoon een gedroomde invulling. De laatste zin van deze aria: ‘Comme un trésor, longtemps encore’ wil ik aanpassen: laat deze musici, die een schat aan muziek brengen, nog lang onder ons blijven.
Nog drie recitals in de reeks Zomerconcerten van Bachstad Aardenburg. Meer informatie www.bachstad.eu evenementen. Garantie voor een mooie muzikale ervaring.